"De meeste meisjes gaan weg met een eetstoornis", waarschuwt Marine Boyer, turnster en drievoudig Olympiër, tijdens een trainingscursus in La Rochelle.

Marine Boyer, voormalig aanvoerder van het Franse gymnastiekteam, vertelt over haar visie op de sport tijdens de eerste editie van Gym'Experience in La Rochelle, twee gymnastiekcursussen die worden georganiseerd van 3 tot en met 15 augustus.

Oorspronkelijk kom je uit Réunion en heb je veel getraind in de regio Parijs. Waarom heb je ervoor gekozen om je eerste zomerkamp in La Rochelle te organiseren?

Ik heb een speciale band met de stad. Met mijn vriendin Omaïma Tounan, medeoprichter van Gym'Experience, gingen we naar Périgny voor onze zomerkampen toen we in het jeugdcentrum van Meaux zaten. We waren pas 9 of 10 jaar oud, maar de herinneringen zijn er nog steeds en we houden nog steeds evenveel van de stad. Hoewel ik het kamp wil uitbreiden naar heel Frankrijk om zoveel mogelijk turnsters de kans te geven om van de lessen te profiteren, wil ik het kamp graag in La Rochelle houden. Het is echt een prachtige plek.

Wat zijn de bijzondere kenmerken van de stage die jullie aanbieden?

Het is meer dan een turnkamp. We hebben geprobeerd alle adviezen te verwerken die clubcoaches niet per se geven. Ze focussen zich vaak op de technische kant en vergeten vaak mentale voorbereiding of voeding. Helaas verlaten de meeste meiden die turnen met een eetstoornis. Het is belangrijk om met ze te praten over gezonde voeding, de veranderingen die gepaard gaan met de puberteit en zelfvertrouwen. Dankzij het kamp begrijpen de meiden dat er naast de pure techniek ook andere aspecten zijn waaraan gewerkt moet worden. Dit zijn dingen die langzaam maar zeker op het hoogste niveau worden geïmplementeerd, dus je moet het de tijd geven om binnen de club te werken.

Zoals je al zei, is mentale gezondheid een belangrijk thema geworden in de topsport. Hoe heeft je relatie met dit onderwerp zich in de loop van je carrière ontwikkeld?

Ik begon op mijn zestiende met mentale voorbereiding, enigszins onder druk. Het was pas in 2021, na mijn deelname aan de Olympische Spelen van Tokio, dat ik besloot een mental trainer in te schakelen. Ik had het plezier verloren, dus ik wilde weer echt gaan turnen, met een fysiotherapeut en een mental trainer. Mijn beste turnjaren heb ik gehad sinds ik meer aandacht aan mijn mentale gezondheid ben gaan besteden en meer naar mezelf ben gaan luisteren. Ik was een beetje verbaasd dat sommige meisjes die deze week aanwezig waren geen idee hadden waar het over ging. Het woord in hun hoofd krijgen is al een goed begin.

Op je 25e heb je al aan drie Olympische Spelen deelgenomen en acht jaar lang de Franse nationale ploeg aangevoerd. Wat vind je van deze status en de invloed die ermee gepaard gaat?

Het is een heel vroegrijpe sport, je stapt er al heel vroeg in. Ik deed mijn eerste wedstrijd met het Franse team toen ik 11 was en trainde veel bij het INSEP (Institut National de Sport, Expertise et des Performance). Bovendien besefte ik niet per se wat we als lid van het Franse team voor mensen betekenen. Ik begreep dat ik een voorbeeld was voor sommige meisjes toen ik naar de clubs ging. Ik zag hun ogen stralen, dromend van het Franse team en de Olympische Spelen. Dus wilde ik mijn ervaring en mijn advies delen. Het is een manier om iets terug te doen voor degenen die me steunen. Ik heb dit soort werk altijd al willen doen. Ik had er gewoon de tijd niet voor.

Hoe kijkt u terug op wat er een jaar na de Olympische Spelen in Parijs is gebeurd?

Ik heb er geen herinnering aan. Ik had een complete black-out door mijn val tijdens de warming-up, een kwartier voor de start van de wedstrijd. Daardoor heb ik niet echt genoten van mijn laatste wedstrijd. Het moeilijkste was waarschijnlijk de druk om ons heen. Dus zetten we alle netwerken uit en bleven we in ons eigen wereldje om te voorkomen dat we te veel teleurgesteld zouden worden door de media en het publiek. Vandaag de dag beschouw ik deze ervaring ondanks alles als een overwinning. Ik ben bijvoorbeeld de eerste Française die aan drie verschillende Olympische Spelen heeft deelgenomen. Ik probeer zelfs in mislukkingen positieve dingen te zien.

Amerikaanse vrouwen domineren de wereldtop in turnen. Vindt u dat het nodig is dat jonge mensen naar de Verenigde Staten verhuizen om te kunnen presteren?

Alle atleten zeggen het keer op keer: Frankrijk is geen sportland. Er is niet genoeg geld voor ons, vooral niet na de Olympische Spelen in Parijs. Het is een geweldige kans om naar de Verenigde Staten te gaan. Het niveau, vooral technisch, is absoluut beter. Om je een idee te geven: sommige universiteitsteams hebben een vergelijkbaar niveau als ons nationale team. Maar artistiek gezien springen we er echt uit. We zijn elegant, stijlvol en krijgen vaak betere cijfers voor choreografie. Het zijn twee verschillende scholen.